به گزارش الف، سايت‌هاي وابسته به محمود احمدي نژاد گزارش دادند كه او بیش از سه ساعت ایستاده بود و به ابراز احساسات مردم پاسخ می داد.
احمدي‌نژاد سپس با درخواست مردم سخنراني كوتاهي را در ميان مردمي كه درب خانه او جمع شده بودند ايراد كرد.
بسم الله الرحمن الرحیم. اللهم عجل لولیک الفرج و العافیه و النصر و اجعلنا من خیر انصاره و اعوانه و المستشهدین بین یدیه. خیلی خوش آمدید. بزرگواری فرمودید. انشاءالله طاعات شما قبول باشد و خداوند بهترین سرنوشت را برای همه شما، همه ملت ایران و همه بشریت رقم زده باشد.
فرمودند که من دو دقیقه صحبت کنم. البته من زیاد صحبت کرده ام و (ترجیح می دهم) شما صحبت کنید تا من استفاده کنم. حرف های من ممکن است برای شما تکراری باشد اما به نظرم می رسد حرف هایی است که همیشه باید ما به یکدیگر یادآوری کنیم و اگر همه جامعه و همه انسان ها، آنطوری که باید، توجه کنند مشکلی در جامعه بشری باقی نمی ماند و همه آرزوی های تاریخی انسان ها برآورده می شود و آن هم توجه به خود انسان است. به خود انسان. همه این عالم خلق شده است برای انسان و انسان مهمترین موجود این عالم است. شریف ترین موجود این عالم است. جایگاهی که خداوند متعال برای انسان ها در نظر گرفته است بالاترین و رفیع ترین جایگاه است. کنار خدا، جوار خدا، خدایی شدن، جلوه ی خدا شدن، خدایی زندگی کردن. این همان شان انسانهاست.
همه انسان ها می توانند به مرزهای جایگاه پیامبران و صالحان برسند. همه انسان ها (می توانند).
اما شیطان کاری که کرده از اول، آمده خود انسانها را به فراموشی سپرده. خودشان را نسبت به خودشان و از خودشان غافل کرده. بالاترین ارزش و زیبایی و سرمایه ی ما خود انسانی ماست که خدا به ما داده، حقیقت انسانی است که خدا به ما داده. هرکس که خودش را پیدا کند خدا را پیدا کرده. خدا را پیدا کرده یعنی چه؟ یعنی همه زیبایی های عالم را، همه کمالات را؛ هرچه آرزوی خوب هست پیدا کرده. و کسی که خودش را پیدا نکرده، چیزی را پیدا نکرده، مثل کسی است که سرگردان در عالم است. بزگترین فتنه شیطان این است که آدم را از خود آدم غافل می کند و کسی که از خودش غافل شد، دیگر چیزی در اختیارش نیست.
احمدی نژاد ادامه داد: اما چه زمانی انسان به خودش توجه دارد؟ حقیقت ما چیست؟ (حقیقت ما همانا) انسان بدون هر پیرایه ای، بدون رنگ (است). در ذهنتان اینها را تصور کنید. رنگ ها را بگذارید کنار. نژادها را بگذارید کنار. زبانها را بگذارید کنار. بعضی رفتارها و سنتها را بگذارید کنار. حتی چهره ها و قالب ها و هیکل ها را بگذارید کنار. آن تَهِ تَه، چه چیزی از انسان می ماند؟ و آن همان فطرت انسان است. پاک پاک است، زیبای زیباست، کمالجو و عدالت خواه است، باانصاف است، وفادار و صادق و مهربان است. همه اش عشق است، همه اش زیبایی و آرامش است، نگرانی نیست، یاسی نیست.
آن نقطه نهایی انسان، وقتی همه ی پیرایه ها برداشته می شود، آن وقت می شود انسان کامل. انسان کامل تجلی همه ی فطرت انسان است. تجلی همه ی زیبایی های هستی است، تجلی همه صفات خداست، واسطه ی بین انسان و خداست. اینکه مساله امام اینقدر مهم است که همه ی پیامبران الهی آمده اند که انسانها را دعوت به امام کرده اند، یعنی به حقیقت خود انسان (دعوت کرده اند). امام انسان کامل است، بدون هر نقصی. شما اگر تمام نقص ها را از انسان بردارید می شود انسان کامل. امام انسان کامل است، مظهر خداست، مظهر همه ی خوبی ها و زیبایی هاست. پس "خودمان را پیدا کنیم" یعنی "امام را پیدا کنیم". اگر دنبال خودمان هستیم، باید دنبال امام بگردیم. آن حقیقت خودمان را باید در وجود امام جستجو کنیم، خدا قرار داده. خدا برای کمال ما و برای اینکه برسیم به آن نقطه بالا، یک انسان کامل و حقیقتی را خلق کرده که ما از طریق توسل به او، از طریق پیروی از او، از طریق عشق به او و توجه به او، می توانیم به حقیقت خودمان و به حقیقت، و به خدا برسیم.
از اول تاریخ مهمترین کار شیطان این بوده است که انسان ها را از حقیقت امام غافل کند و کسی که از حقیقت امام غافل شد، دیگر وجود ندارد، مهم نیست که چه کار می کند. مثال روشنش برای ما کربلاست. آن کسی که با امام نیست، به دنبال امام نیست چه اهمیتی دارد که کجا باشد؟
همزمان با حادثه کربلا یک عده دور کعبه می چرخیدند و عبادت می کردند. آنها دعوت امام را شنیده بودند و می دانستند امام حق است اما همراهی نکردند و گفتند ما اینجا ثواب جمع می کنیم. همزمان با آنهایی که طواف می کردند، یک عده هم مشغول گناه بودند. مشغول عیاشی و دزدی و غارت و .... سوال این است که وقتی با امام نیست، چه فرقی می کند که دور کعبه بچرخد یا در عیاشخانه باشد؟ تفاوتی نمی کند. اصلا وجود ندارد. چیزی نیست.